بیست سال قبل در ژوئن ۱۹۹۶، پروانه فروهر (اسکندری) از رهبران "حزب ملت ایران" به شهر سیاتل امریکا سفر کرد تا در کنفرانس "بنیاد پژوهشهای زنان ایران" که در "دانشگاه واشنگتن" برگزار میشد سخنرانی کند.
او اما بعد از سخنرانی خود با پرسش یکی از حاضران روبهرو شد که از وی میپرسید چگونه آزادانه به خارج از کشور رفت و آمد میکند و در جمعهای اپوزیسیون سخنان تند در مخالفت با حکومت جمهوری اسلامی بر زبان میآورد و بعد از بازگشت، هیچ اتفاقی هم برایش نمیافتد.
پروانه فروهر در پاسخ به این زن جوان گفت که از سالهای پیش از انقلاب اسلامی همین حرفها را میشنیده که «از خودشان است و اگر از خودشان نبود نمیتوانست این حرفها را بزند».
او سپس ادامه داد: «من حرفهایم را میزنم و مقاومتم را میکنم. باز هم یک چنین تردیدهایی. تا کی؟ این تردیدها را پدید میآورند که دستهای ما یکی نشود. که نتوانیم صدایمان را یکی کنیم.»
پروانه فروهر حدود دو سال و نیم بعد از این سخنان، در روز یکم آذرماه ۱۳۷۷، به همراه همسرش، داریوش فروهر، با ضربات متعدد چاقوی ماموران وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی به قتل رسید.
به جز این زوج، محمدجعفر پوینده، محمد مختاری، مجید شریف، پیروز دوانی، حمید حاجیزاده و فرزند ۹ سالهاش کارون، نیز در پاییز آن سال به روشهایی کموبیش یکسان، ربوده شدند و یا به قتل رسیدند. این قتلها، بخشی از دهها ترور و قتل مخالفان سیاسی، نویسندگان و دگراندیشان ایرانی به ویژه در دههی هفتاد خورشیدی بود که از آن به قتلهای زنجیرهای یاد میشود.
سازه ایران...
ما را در سایت سازه ایران دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : کاوه محمدزادگان sazeha بازدید : 33 تاريخ : جمعه 31 ارديبهشت 1395 ساعت: 22:53